هم دلی دستیاران رشته های مختلف پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در برخورد با بیمار

مقدمه: هم دلی، هنر درک احساسات افراد است بدون این که لحن صحبت و یا رفتار حاکی از ترحم و دلسوزی باشد. با توجه به اهمیت هم دلی در فرآیند مراقبت از بیماران این مطالعه با هدف بررسی هم دلی دستیاران رشته های مختلف پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در برخورد با بیمار برای برنامه ریزی های مداخله ای احتمالی در آینده انجام شد. روش ها: این مطالعه توصیفی از نوع همبستگی در سال 1392 در شهر اصفهان انجام شد. کلیه دستیاران پزشکی به روش سرشماری وارد مطالعه شدند(286 نفر). شرکت کنندگان مقیاس هم دلی پزشک جفرسون (jefferson scale of physician empathy) را و پرسشنامه ویژگی های جمعیت شناختی را تکمیل کردند. مقیاس هم دلی از نوع خودگزارشی و دارای 20 آیتم با مقیاس لیکرت 5 درجه ای است.کلیه اطلاعات به دست آمده با استفاده از آمارهای توصیفی، آزمون من ویتنی و کروسکال والیس مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج: در نهایت 274 پرسشنامه مورد تحلیل قرار گرفت، میانگین نمره هم دلی در کل نمونه 82/8±62/76( از مجموع 100نمره) به دست آمد. آزمون من ویتنی رابطه معناداری بین نمره هم دلی و جنسیت نشان نداد (19/0p=). از بین گروه های شرکت کننده، دستیاران روانپزشکی بیش ترین (96/8±64/82) و دستیاران ارتوپدی( 72/5±61/72) کم ترین میانگین نمره هم دلی را کسب نمودند. بین نمره هم دلی در رشته های مختلف تحصیلی دستیاران تفاوت معناداری وجود داشت (015/0p=). نتیجه گیری: با توجه به ارتباط معنادار هم دلی با رشته تحصیلی دستیاران، می توان گفت هم دلی تحت تأثیر فضای آموزش بالینی در گروه ها قرار می گیرد و یک موضوع قابل آموزش به دانشجویان است.